Vijfde team van Amsterdam speelt Landelijk: 'Slaat nergens op'
In dit artikel:
Amsterdam JO18-5, het vijfde en laatste Onder‑18‑team van Amsterdam, is dit seizoen onverwacht ingedeeld in de Landelijke Subtopklasse B — een niveau dat normaal voor de topclubs is voorbehouden. In een poule met teams als Alphen JO18-1, Bennebroek JO18-1, Phoenix JO18-1, HDM JO18-2 en Gooische JO18-2 zorgt de opvallende aanwezigheid van Amsterdam JO18-5 voor verbazing: alsof er bij de bond een typefout is gemaakt, maar de plaatsing is officieel.
De groep ontstond twee seizoenen geleden uit een vriendenteam dat hockey vooral als ontspanning ziet. Aanvoerder en aanvaller Viggo Kleijn (17) vertelt dat de meeste spelers nooit in een eerste elftal speelden; voor hen staat plezier centraal. Na een seizoen in de Eerste Klasse waarin ze verrassend tweede werden, ontvingen ze het bericht dat ze in de landelijke subtop zouden uitkomen. Dat was een schokeffect: van lol‑hockey naar wedstrijden tegen zijn jeugdhelden en gerenommeerde clubs.
Praktisch betekent de stap omhoog dat er serieuze aanpassingen nodig zijn. Tot nu toe trainden de jongens één keer per week anderhalf uur, vaak met een late start omdat veel spelers te laat kwamen. Er was geen vaste wisselbeleid, geen structurele techniek‑ of tactiektrainingen en aanvankelijk zelfs een ‘lolcoach’, een ouder die weinig van het spel afwist. De club heeft inmiddels wel een professionele trainer toegewezen die op zaterdagen coacht en mogelijk een extra trainingsavond organiseert. Spelers erkennen dat conditie, strafcorners en systemen aandacht moeten krijgen als ze mee willen doen.
De nieuwe competitie stelt ook logistieke eisen: langere reisafstanden, het zoeken van sponsoren voor rugnummers en uniformering (veel spelers speelden tot nu toe in oude shirts of simpele T‑shirts). Dat brengt kosten en planning met zich mee, iets waar de ouders zich over verbaasden.
Toch blijft de vriendschap de kern: samen wekelijks op het veld staan en de onderlinge band zijn de sterke punten van het team. De jongens willen niet dat het alleen nog maar serieus wordt — zonder lol presteren ze niet — maar erkennen dat “het lang leve de lol” nu deels plaatsmaakt voor meer inzet. Voor de spelers in hun laatste jeugdjaar voelt deze buitengewone kans tegen clubs als Phoenix als een sprookje en ze hebben er veel zin in, met de ambitie om fitter en tactisch slimmer te worden en zo bovenin mee te draaien.