Hertzberger was er weer: 'Overwogen ook met veteranen mee te doen'
In dit artikel:
Wat als een feestelijke terugkeer voor Jeroen Hertzberger en hockeyclub Rotterdam moest worden, eindigde in teleurstelling: Pinoké sleepte in een knotsgekke slotfase alsnog een 5-4-zege uit het vuur, waardoor Rotterdam een 4-1-voorsprong in de laatste zestien minuten verspeelde. De 39-jarige spits, die al na zes minuten de score opende, bleef na afloop beteuterd achter.
Hertzberger keerde terug op het veld zes maanden en vijf dagen na zijn emotionele afscheid op 11 mei, toen zijn nummer 11 voor de club werd ‘bevroren’ en hij als clubicoon werd gehuldigd. Bij zijn rentree kreeg hij opnieuw een ovatie vanaf de tribune die hem destijds eerde; hij droeg hetzelfde shirt en rugnummer. De terugkeer kwam niet voort uit langdurige plannen maar uit nood: blessures aan spitsen Tjep Hoedemakers (knie) en Nick van Trigt (hand), plus enkele half-fit spelers, maakten Rotterdam kwetsbaar voorin. Na de nederlaag tegen Kampong wilde de staf meer ervaring en fysiek vermogen voorin en Hertzberger, die al op de spelerslijst stond, werd opgeroepen — iets waar hij zelf open voor was, omdat hij eerder had gezegd dat de club hem in noodgevallen mocht bellen.
In aanloop naar de wedstrijd liep Hertzberger ’s ochtends nog rond op de club: hij had eerst naar de veteranenwedstrijd gekeken, waar ook zijn broer Maurits speelde, en had zelfs even gedacht om mee te doen. Uiteindelijk kreeg hij beperkte speeltijd — enkele korte shifts per kwart — maar voldoende om weer onderdeel van het elftal te zijn. Zijn rol is tegenwoordig veel minder competitief: hij speelt regelmatig bij de veteranen, reist meer (bezoek aan familie in India en vakanties), werkt als zelfstandige, is assistent-bondscoach van Frankrijk en geeft presentatietrainingen aan bedrijven. Ook onderhoudt hij een eigen hockeykanaal op YouTube.
De teleurstelling over het verloren duel was vooral gericht op het team: Hertzberger betreurde dat de mannen die zo sterk aan het seizoen begonnen nu maanden moeten wachten om het seizoen te hervatten. Hij ziet zichzelf niet meer als vaste speler, maar staat wel open voor oproepen als de club hem opnieuw nodig heeft; of en wanneer dat gebeurt hangt van het herstel van geblesseerde spelers af. Ook speelt de gedachte aan zaalhockey nog door zijn hoofd, maar praktische beslissingen daarover moeten nog vallen — temeer omdat gezin en praktische overwegingen meespelen bij eventuele reizen naar wedstrijden.